بیا نوکنیم خویشتن را

بیا ، نو کنیم خویشتن را همه سرّ هستی همین است . بلی کهنگی ، باعث ریزش و قحط عشق وشب انجماد است دهیم ژرف خودرا دراین فاجعه بلکه از کف اگرنوشوی جهانی دگر ،تازه آید سراغت جهانیشاعر:ناظمی معزآبادی اصغر

بیا ،

نو کنیم خویشتن را

همه سرّ هستی همین است .

بلی

کهنگی ،

باعث ریزش و قحط عشق وشب انجماد است

دهیم ژرف خودرا دراین فاجعه بلکه از کف

اگرنوشوی

جهانی دگر ،تازه آید سراغت

جهانی همه عدل ودادو ،

همه شوروسرمستی وعشق

دمادم درآن تازه ببنی ،

گل ودشت وباغ وچمن را .

به اندوه دیری سپردیم همه سر

ندانیم ،

که هستیم ، چه هستیم ، کجاییم

دراین شور باران ،

بخوابیم ، سرسخت و ،

یک تن نبینیم ،

به یک وهم کهنه همه مبتلاییم .

بیا نو کنیم خویشتن را ،

که باشد ببینیم ؛

که ما جلوه ای ماورای زمان ومکانیم .

یکی مخزن نور و ،با خویشتن لیک ،ناآشناییم .

بیا نو کنیم خویشتن را

من وتو ،

حضوری جدا زین هیاهو ،

و این های وهوییم .

بیا نو کنیم خویشتن را ، که شاید بیابیم

من وتو اگر نیمی انسان ،

نیمی دگر ،

ما خداییم .....خداییم .....خداییم......

به یک های وهو لیک ، اینجا دچاریم

بیا تازه کن خویشتن را

که یک گنج مافوق درخود کنی صید

تو مافوق این مویه و، ناله و ضجه هایی

بیا نوکنیم ، خویشتن را

که ما کهنه آلامی از وحشت وماجراییم

هدف ، قافیه بندی و ،

استعاره ، ببان نیست

زاصل خودو ، خویشتن ما جداییم .

بیا کشف کن خویشتن را

(گره تاکه از خودگشایی)

ازاین زاویه ،صاف و ، شفاف وروشن ببینی

که از جعل ، از کهنگی ، ما ملولیم

زمین و زمان

تیره گون ، بل
زکژ‌‌‌ فهمی سهل ، اهل قبور است

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه شعرنو

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!

بیا نوکنیم خویشتن را

بیشترین بازدید یک ساعت گذشته