تحریم ها یا ناکارآمدی ها کدام مقصر است؟

روشن است که جمهوری اسلامی ایران 40 سال عمر خود در تحریم های همه جانبه دشمنان خود به سر برده است حتی زمانی که یک جنگ نابرابر علیه ایران آغاز شد، تحریم بودیم.

دوران دفاع مقدس با همه کمبودهایی که در همه زمینه های جنگ وجود داشت، پشت سر گذاشتیم و رژیمی نابود شد که سودای فتح تهران را در سر داشت، اما جمهوری اسلامی ایران همچنان هست و خواهد بود.

با وجود همه تحریم های اقتصادی که از سوی آمریکا، هوادارانش و سازمان ملل علیه ایران وضع شد، اتفاق ناگواری برای ایران نیفتاد و اکنون نیز نباید به خاطر تحریم های اقتصادی یکجانبه آمریکا علیه ایران، نگران بود.

یکی از اهداف و برنامه های آمریکا در اجرای تحریم های اقتصادی القاء تأثیر گذاری شدید تحریم هایی است که تا پیش از این نیز بوده است و اکنون هم وجود دارد.

به واقع جنگ روانی گسترده و شدیدی علیه ایران بر سر تحریم های آغاز شده که سعی دارد تا افکار عمومی ایران را تحت تأثیر خود قرار دهد.

البته شاید تا اندازه ای هم توانسته است تأثیر خود را بگذارد چرا که هجمه رسانه ای در این زمینه بسیار شدید است.

خوب روشن است که توافق هسته ای قرار بود تحریم های اقتصادی را برچیند، اما اینگونه نشد و حتی در طول اجرای برجام نیز چنین اتفاقی نیفتاد و آمریکا پس از دو سال بدعهدی از توافق هسته ای خارج شد.

دولت هدف اصلی خود را از مذاکرات هسته ای و توافق، برچیده شدن تحریم های اقتصادی قرار داده بود تا مشکلات نیز رفع شود.

اکنون با وجود شرایط سخت اقتصادی که باعث شده تولیدات داخلی با افزایش قیمت لحظه ای روبرو باشد، نباید این شرایط را به خاطر تحریم های اقتصادی آمریکا علیه ایران پس از خروج از برجام دانست.

در این میان برخی تلاش می کنند تا مسبب وضعیت موجود را تحریم های اقتصادی آمریکا معرفی کنند هر چند این تحریم ها را نمیتوان بی تأثیر دانست اما درصد آن بسیار ناچیز است و البته به خاطر اعمال چنین تحریم هایی باید نفرت مردم ایران از آمریکا افزون گردد که چنین نیز شد، نشانه آن حضور میلیونی مردم در روز مبارزه با استکبار جهانی در 13 آبان بود.

قدر مسلم در ماجرای تحریم ها و تأثیر آن بر اقتصاد کشور غلو می شود تا در این زمینه انحراف افکار عمومی اتفاق بیفتد.

اگر افکار عمومی به این سمت سوق داده شوند که شرایط موجود اقتصادی حاصل تحریم هایی است که آمریکا علیه ایران وضع کرده، شاید در آینده و با ادامه وضعیت موجود و حتی تشدید آن، به این سمت سوق پیدا کند که برای برون رفت از وضعیت موجود تنها راه مذاکره با آمریکا است!

اما واقعیت آن است که شرایط اقتصادی موجود در کشور به خاطر برخی تصمیمات اقتصادی، ناکارآمدی برخی مدیران و مسئولین و بهره نبردناز ظرفیت هایی است که ایران دارد.

اگر راهبرد نخست که همان مقصر دانستن تحریم های اقتصادی در به وجود آمدن شرایط موجود است پیاده شود، مردم مطالبات خود را نمی توانند از دولت که امور اجرایی کشور در دست آن است، مطرح کنند چرا که مقصر، تحریم ها جلوه داده شده است.

البته یک فرض دیگر هم وجود دارد که می گوید دولت با ایجاد شرایط اقتصادی که اکنون حاکم است سعی دارد قیمت ها را آزاد کند.

آزادسازی قیمت ها دستورالعمل سیاست های اقتصادی بانک جهانی است که برخی کشورها تجربه آن را داشتند و زیان نیز دیدند.

به هر حال باید مطالبه منطقی از دست اندرکاران امور اجرایی کشور و هر نهاد و سازمانی که در برنامه های اقتصادی نقش دارد وجود داشته باشد و ادامه پیدا کند تا به خود آیند و برنامه ای برای برون رفت از چنین شرایطی ارائه دهند.

مقصر دانستن تحریم های اقتصادی در به وجود آمدن شرایط کنونی، انحراف است، انحرافی که تلاش دارد عمق تأثیر تحریم ها را افزایش دهد تا سطح مطالبات از متولیان کاهش یابد و سپس کار به معامله با آمریکا کشیده شود.