بشردوست دون کیشوتِ بدون سانکوپانزا

در میان نامزدهای انتخابات پارلمانی، یکی هم رمضان بشردوست است. بشردوست آدم شناخته شده است و نیاز به معرفی او نیست اما شهرت بشردوست در میان توده و حتی در میان خیلی از افراد باسواد شهرت کاذب و غلط انداز است.

بشردوست در افکار عمومی، بعنوان یک شخص دانا و دلسوز مطرح است بگونه ای که تعدادی حتی اورا با بعضی بزرگان تاریخ جهان قیاس می کنند. ولی واقعیت این است که بشردوست، هیچ هنر و بصیرت و تدبیری از خود در سیاست نشان نداده است، بلکه فقط با چیغ و جنجال، چند کلمه ای کلیشه ای و تکراری را طوطی وار بر زبان می راند و از چند زورمند و قانون شکن شکوه سر می دهد.

به نظر بشردوست تمام مشکلات و نابسامانی های تاریخی و سیاسی کشور، زیرپای چند فرد قلدور و قانون شکن است و اگر این ها برداشته شوند کشور مدینه فاضله و عاری از هرنوع بی عدالتی، جنگ و فقر و فساد می شود. بشردوست هیچ مشکل و دشواری دیگری را به رسمیت نمی شناسد.

جای تعجب است که یک تحصیل کرده دانشگاه های فرانسه در مقطع دکترا، این اندازه از جامعه و سیاست و تاریخ فهم و شناخت سطحی و عامیانه دارد! بشردوست اگر درک و شناخت علمی از مساییل هم داشته باشد که البته من بعید می دانم با عوام فریبی و پوپولیسم شعارهای فریب دهنده و عامیانه می دهد تا توده هارا باخود همگام کند که در این کار تاحدودی موفق بوده است. گرچه در این اواخر مردم توده هم از وی چیزی ندیده اند و اکثرا از خیر اش گذشته اند.

من بشردوست را از زمانی که از وزارت پلان کناره گیری کرد، و سبب استعفایش را فساد انجیوها و حمایت کرزی از این انجیوها دانست و در همین روزها با امین فرهنگ وزیر اقتصاد دولت کرزی در تلویزیون طلوع مناظره کرد و در برابر این وزیر نه چندان باسواد ضعیف وارد شد قبول نداشتم تاحال که این قطعه فیسبوکی را می نویسم نتوانسته ام ایشان را تایید کنم.

بشردوستِ را که من می شناسم، نه فهم علمی و آکادمیک از خود نشان داده است و نه بصیرت و دانایی و تدبیر و مدیریت سیاسی در او دیده می شود و نه صداقت و بی آلایشیی واقعی آنطوری که خودش شعار می دهد در کنش ها و رفتارها و گفته هایش به چشم می آید.

هنر بشردوست این است که گاهی صد افغانی را در سربازار، به دست یک کارگر و کراچی وان بدبخت بدهد و بدور از اخلاق این کارش را کمک به فقرا و مستمندان نام بگذاد. اما هیچ وقت ندیده ایم که بشردوست به یک محصل و یا به یک مریض دم مرگ کمک کند و مثلا با زخمیان جنبش روشنایی و کورس موعود و جنبش تغییر کمک مالی کند، تا این زخمیان از مردن نجات پیدا کنند یا مثلا به یک آموزشگاه یا کتاب خانه یا مرکز فرهنگی همکاری نماید. کار بشردوست نان مفت خوردن و شعار پوپولیستی دادن است دیگر هیچ چیز دندان گیر از بشردوست حاصل نمی شود.

چندسال قبل یکی از دانشگاهیان کشور، بشردوست را دون کیشوت لقب داده بود، که البته مقایسه درست کرده بود و من با ایشان موافقم، اما بشردوست دون کیشوتی است که وجود یک سانکوپانزای شبیه خودش را هم در کنارش نمی پذیرد و یک تنه در برابر همه پیش آمده ها ایستاد است.

من به بشردوست زیاد بدبین نیستم اما از نظر من بشردوست خودش باردوش است و هیچ توان سیاسی در وی دیده نمی شود. بشردوست آرای مردم را می گیرد، و این رای بیشتر از مردم هزاره است ولی بشردوست حتی در برابر حقوق کتمان شده هزاره ها سکوت می کند و گاهی حتی از سلطه خواهی سلطه طلبان قومی جانب داری می نماید.

بشردوست یک بار در انتخابات ریاست جمهوری فرد سوم کشور شد، ولی از این مقام و جایگاه و موقعیت اش هیچ استفاده درست و نادرست نتوانست، بلکه دوباره به رای مردم چنگ انداخت و عضو پارلمان شد. در پارلمان هم می بینیم که جز قطار کردن چند کلمه مترادف و بی ربط، و نشان دادن هیجان و احساسات پوچ هیچ ارمغانی ندارد. بشردوست نباید تنها از هزاره ها رای بگیرد رای بشردوست باید ملی باشد همان طوری که اکت و ادای این آقای بزرگ، ملی و میهنی است. اما بشردوست به درد هیچ کسی، نمی خورد زیرا تاحال هیچ چیزی در کارنامه اش ثبت نیست. بعد از این هم هیچ انتظاری از ایشان نمی توان داشت.

آری بشردوست دون کیشون است اما دون کیشوت بدون سانکوپانزا وی حتی یک فرد را هم باخود همراه نکرده است تا گاهی در اتخاذ مواضع به وی مشوره بدهد حتی آن فرد اگر یک سانکوپانزا باشد.

صفرمحمد مظفری